ความหมายและความสำคัญของห้องสมุด

การจัดตั้งห้องสมุด

เมื่อครั้งแรกที่โรงพยาบาลกลาง เป็นอาคารเรือนไม้ หนังสือตำราวิชาการต่างๆ ส่วนมากเป็นภาษาต่างประเทศ และวารสารจดหมายเหตุทางการแพทย์ กระจัดกระจายอยู่ตามแผนกต่างๆและใช้ประโยชน์ไม่คุ้มค่า

ห้องสมุดที่แท้จริงเกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2481 ในสมัย นายแพทย์หลวงนิตย์เวชชวิศิษฎ์ ขณะนั้น มีการสร้างตึกอำนวยการ 3 ชั้น อยู่ติดกับ ถนนหลวง ห้องสมุดตั้งอยู่ที่ชั้น 2 ของตึก มีขนาด 5x6 ตารางเมตร อยู่ติดกับห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลกลาง มีประตูเปิด-ปิด เข้าออกระหว่างห้องผู้อำนวยการ และอีกด้านหนึ่งของห้องสมุดติดกับห้องชันสูตรโรคกลาง มีโต๊ะยาวขนาดใหญ่ และเก้าอี้สำหรับนั่งอ่านหนังสือประมาณ 10 ตัว นอกจากเป็นห้องสมุดแล้วยังใช้เป็นห้องประชุม ห้องสอนนักศึกษาแพทย์ ตลอดจนเป็นห้องรับรองของผู้อำนวยการฯ เจ้าหน้าที่คนแรกที่ดูแลงานห้องสมุด เป็นพยาบาลที่อายุค่อนข้างมาก ทำหน้าที่ ยืม-คืน หนังสือ เมื่อมีหนังสือมากขึ้นและเจ้าหน้าที่แพทย์ พยาบาล เภสัชกร ทันตแพทย์ ตลอดจนนักเทคนิคทางการแพทย์ และเจ้าหน้าที่ทั่วๆ ไป เพิ่มขึ้น ห้องสมุดจึงเป็นที่พึ่งและศูนย์รวมวิชาการต่าง ๆ

ประมาณปี พ.ศ. 2500 นายแพทย์บุลศักดิ์ วัฒนผาสุก มีโอกาสไปดูงานในประเทศสหรัฐอเมริกา และเห็นการดำเนินงานและการจัดการห้องสมุด จึงมีความประสงค์ที่จะปรับปรุงห้องสมุดของโรงพยาบาลกลางให้มีประสิทธิภาพและใช้ประโยชน์อย่างคุ้มค่า จึงมีคำสั่งให้ นายแพทย์คัมภีร์ มัลลิกะมาส และนายแพทย์นิยม ต่อวงศ์ ปฏิบัติงานนอกเหนือหน้าที่ ในการปรับปรุงห้องสมุด โดยทำหน้าที่
(1) วางแผนการดำเนินงานห้องสมุด
(2) กำหนดข้อปฏิบัติในการใช้ห้องสมุด
(3) ลงทะเบียนหนังสือ วารสาร
(4) ทำบัตรดัชนีชื่อเรื่อง